Αλέξανδρος Ρήγας στη «ΜτΚ»: Με ενδιαφέρει το μεγαλείο της συντροφικότητας

«Φοράς ακόμη μαύρα;», τον ρωτάω. «Γιατί υπάρχει και κανένα άλλο χρώμα;», ερωταπαντά και σκάμε στα γέλια και οι δύο. Ο Αλέξανδρος Ρήγας, ένα αγόρι 60 ετών, αρνείται να υπεραναλύσει ως προς το ερώτημά μου αυτό. «Μάλλον κρύβομαι. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να φωνάζω, να κάνω εντύπωση. Θέλω ίσως να περνάω απαρατήρητος. Το μαύρο με γοήτευε ανέκαθεν, με γοητεύει. Δεν θέλω να το επεξεργάζομαι όταν με γοητεύει κάτι», λέει στη «ΜτΚ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνομιλούμε. Γνωρίζω την ευφυΐα του, που άλλωστε είναι εμφανής και στη δυνατότητά του να μας χαρίζει έξυπνα όλα αυτά τα χρόνια το γέλιο μέσα από την τηλεόραση, το θέατρο. Τώρα επιχειρεί ένα νέο ανέβασμα στην «Ξανθιά Φράουλα» του Μίνο Μπελέι για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε απόδοση, σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια δική του. «Ήταν μία πρόταση του ΚΘΒΕ γιατί γνωρίζουν όλοι πόσο μου αρέσει να ασχολούμαι με κωμωδίες καταστάσεων όπως αυτή», τονίζει ο Αλέξανδρος Ρήγας.

Στο πλαίσιό της, ένα ζευγάρι αντρών, ο Ντομένικο και ο Αντόνιο, με τους καυγάδες του, τις ζηλοτυπίες, τα υπονοούμενα, τις χαρές, την ανία που μπορεί να φέρει μία μακρόχρονη σχέση/συμβίωση, βρίσκονται μπροστά σε μία αλλαγή. Έναν νέο, τον Μαρτσέλο, ιδιαιτέρως ευπαρουσίαστο και γοητευτικό, που έρχεται ως επισκέπτης στο διαμέρισμά τους, φέρνοντας μαζί του πολλές ταραχές, αλλαγές, περιπέτειες και κυρίως διεκδικήσεις. Καθώς το διακύβευμα είναι να σωθεί μία ιστορία αληθινής αγάπης. «Μου θυμίζει λίγο την ταινία ‘Ένα βότσαλο στη λίμνη’ του Λογοθετίδη. Κάπως έτσι λειτουργεί ο τρίτος άνθρωπος και σε αυτή την παράσταση», υποστηρίζει ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Ένα έργο που σόκαρε με τη θεματολογία του

Το έργο έκανε πανελλήνια πρεμιέρα το 1980 σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, σενάριο Κώστα Ταχτσή και ηθοποιούς τους: Κώστα Αρζόγλου, Πάνο Μιχαλόπουλο και Ηλία Λογοθέτη. Τότε ξένισε το κοινό και συζητήθηκε πολύ. Σε ένα άλλο ανέβασμα μία δεκαετία αργότερα με τον ίδιο σκηνοθέτη πρωταγωνίστησαν οι Γιώργος Μαρίνος, Χάρης Σώζος και Μάνος Πίντζης. Ήταν πάντως από τα πρώτα έργα παγκοσμίως που προσπάθησαν και κατάφεραν να απενοχοποιήσουν στο κοινό το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων. «Εκείνη την εποχή το έργο αυτό προφανώς σόκαρε με τη θεματολογία του που ήταν η ομοφυλοφιλία. Σήμερα στο πλαίσιο της συμπερίληψης που συνιστά μία έννοια απόλυτα κατανοητή και αποδεκτή πλέον ως αναγκαιότητα δεν είναι αυτό το στοιχείο που ξαφνιάζει. Σε μία εποχή που πολύς λόγος γίνεται για την ορατότητα και τη διασφάλιση κάθε είδους ανθρώπινου δικαιώματος, μας ενδιέφερε να έρθουμε και να μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς ταμπού για ανθρώπινες σχέσεις, για την αγάπη, τη ζήλια, το πάθος, τη συγχώρεση, τη φροντίδα, τον πόνο της απόρριψης, τη σεξουαλική επιθυμία και το μεγαλείο της συντροφικότητας, ανεξαρτήτως αν αυτό το βιώνουν άντρες με γυναίκες, άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες ή ό,τι άλλο», επισημαίνει ο Αλέξανδρος Ρήγας.

Άλλωστε όλοι αγαπάμε, ερωτευόμαστε, πονάμε, χωρίζουμε -στον ίδιο βαθμό με τον ίδιο τρόπο ανεξαρτήτως σεξουαλικής ή άλλης ταυτότητας. «Όλοι επίσης γελάμε με τα πάθη μας, είτε τα κάνουμε κρασί με τους κολλητούς μας είτε θεατρικά έργα, και τα παραδίδουμε στο κοινό για να γελάσει και αυτό, ίσως αναγνωρίζοντας κάποιες στιγμές ως δικές του. Αυτός είναι εξάλλου και ένας από τους σκοπούς της τέχνης», τονίζει ο σκηνοθέτης.

«Σιγά μην σου μιλήσω για τα δικά μου πάθη!», απαντά με χιούμορ όταν τον ρωτάω αν γελάει μαζί τους και ο ίδιος. «Συνηθίζουμε να ξεκαρδιζόμαστε με τέτοιες καταστάσεις όταν τις βλέπουμε επί σκηνής», επιμένει.  

Η παράσταση παρουσιάζεται στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών. «Είναι ένας χώρος που ταιριάζει πολύ στο συγκεκριμένο έργο. Μου αρέσει αυτή η αμεσότητα που έχουν οι ηθοποιοί με τους θεατές, πράγμα που δίνει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο εγχείρημα», υπογραμμίζει.

Η Θεσσαλονίκη σαν πενταήμερη

Διαβάζω κάπου στο σημείωμά του για γκέι κοινότητα. «Γιατί να αναφερόμαστε σε κοινότητες; Γιατί δεν λέμε τότε και στρέιτ κοινότητα;», παρατηρώ. «Έχεις δίκιο. Είναι σαν να γκετοποιούμε κάποιους ανθρώπους για τις σεξουαλικές τους κατευθύνσεις. Το έγραψα γιατί εδώ και χρόνια αυτό έχει καθιερωθεί ως όρος και, ασφαλώς, χωρίς καμία διάθεση για γκετοποίηση. Ίσως ήρθε η ώρα κάποιες λέξεις να τις αλλάξουμε», συμφωνούμε.

Ο άνθρωπος που μας χάρισε υπέροχες τηλεοπτικές σειρές, τις οποίες παρακολουθήσαμε ξεκλέβοντας σχεδόν ευλαβικά χρόνο από την πολυάσχολη καθημερινότητά μας, όπως τα «Ντόλτσε Βίτα», «Δυο ξένοι», «Το κόκκινο δωμάτιο», «Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη», «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», «Η τούρτα της μαμάς» κ.ά. μπορεί να απέχει εδώ και δύο χρόνια από την τηλεόραση, ετοιμάζει όμως μια κινηματογραφική δουλειά πάνω στο «Τι ψυχή θα παραδώσεις».

Για εκείνον η Θεσσαλονίκη είναι σαν να πηγαίνει πενταήμερη. «Δεν θα πω ασφαλώς ότι είναι ερωτική πόλη γιατί αυτό είναι ένας μύθος. Ο έρωτας υπάρχει παντού. Για μένα η Θεσσαλονίκη είναι η καλή καρδιά, τα χαμόγελα, η ζεστή αγκαλιά. Μία πόλη που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και νιώθεις σε αυτήν ανεμελιά και ξεγνοιασιά», υποστηρίζει.

Άλλωστε εδώ θα έχει διπλή παρουσία αφού το γνωστό έργο «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη θα παρουσιαστεί από 31 Οκτωβρίου έως 9 Νοεμβρίου στο θέατρο «Metropolitan» σε σκηνοθεσία δική του. Ο ίδιος επίσης πρωταγωνιστεί μαζί με τον Αντώνη Κρόμπα.

Κλείνουμε τη συζήτησή μας και αυτό που μένει ως επίγευση είναι ένα πράγμα: Ο έρωτας, η ζήλια, η διεκδίκηση δεν έχουν εθνικότητα, φύλο ή φυλή και ότι μία αληθινή αγάπη θα είναι αυτή που πάντα θα κυριαρχεί στις επιθυμίες όλων μας.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Ξανθιά Φράουλα»

Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών

Πρεμιέρα: Σάββατο 18.10 στις 21:00

Το «Τάβλι» σε σκηνοθεσία δική του έρχεται στο Metropolitan

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 12.10.2025